Erbain

Kör kırıklarım var benim kesmeyen
Aynı hatayı defalarca yapmak gibi heveslerim
Bir teneke mi sol yanıma işleyen
Yoksa bir parça gaflet mi?
Ve gaflet hezarpâre eder imanı
Kesmeyen kırıkların tenekeyi çizmesinden evvel
Tevbe edip ueni günahlara yeltenmek
Bir bardak çayı bititremediğimiz günler sayısınca

Derin ağbilerim var  benim,  tükenmeyen
Bıraksınlar artık kendi kendimize yetelim
Bize güç veren kısma hapsolalım hep
Erbainin ıslattığı anlar anlar hatırınca.

Memleket Türküsü

Eylül
Ey Eylül
Yeni bir şehidin şehadetini başlatır gibisin
Yaprak yaprak acı dökülüyor ülkemde
Ölmez diyorsun ama ölüyor işte
Her ölüm aynı sesi çıkarmaz,  bu şerefte
Bu giden rüzgar memleket türküsü işte.

MATEM

Sağıma soluma dönüp tekrar, tekrar bakıyordum.İçim daraşmalık sesim çıkmıyor. Elim kaleme küs, kağıt kelimelerime dargın, ruhum sevmelere yorgun.Etrafa baktığımda siyah insanlar, kasvetli ruhlar ve azaptan kararmış ruhlar görüyorum. Dünya dedikleri cehennemin oyunu bu olsa gerek. Esirliğimizi buraya, esaretimiz karanlığa bağlı. Tutkularımız uzağımızda ama nefretimiz en yakınlarımızda gizli. Hükmümüzü kesen hakimin kırdığı kalemle çizmişler bizim sonumuzu. Doğru olmamaya yeminli ve karanlıkla mühürlüyüz. Korkularımızı aşmak için siyah koridorlara girmeye cesaretimiz, yanımıza katacağımız yoldaşlarımız yok. zoraki mağlup olduğumuz ilişkilerimiz, zoraki yapılan vedalarımız , tuttuğumuz matemlerimiz var. Başta kendimizden olmak üzere;  zoraki çaldığımız mutluluklar var. ''...ve sen çocuk. senin karanlığın benim ulaşabileceğim tek aydınlık.''

MAHVOLMUŞTUM

Bu gece üşüdüm hemde çok sensizdim çünkü .Önce düşündüm. Sonra üşüdüm .Yine yalnızdım .Sadece ben vardım .Önce kitabımı aldım elime usulca sonra üşümeye devam ettim .Kitapta sen yazıyordun .Hele yanlız kalan duygularım senin tarafından onarılmayınca bu hiç çekilmez bir hal alıyordu.Sonu olmayan bir çölde kayboluyordu.soğuyordu tenim her saniye tek bir kefene sığmıyordu kelimelerim .Sağırlaşıyordum sessizlikten , hissetmedim bir zaman sonra benliğimi ''MAHVOLMUŞTUM ''